Το «Τραγικό» απαντάται σ’ όλους τους λαούς, οι οποίοι διακρίνονται για την αγάπη τους στη γνώση. Επειδή η αγάπη είναι κατακτητική, γι’ αυτό οι λαοί αυτοί κατακτώνται από τη γνώση, η οποία τελικά κατατρώγει τους ανθρώπους της γνώσης.(τραγικός > τράγος > τρώγω). Το να πεθάνει όμως κάποιος στον αγώνα του για να γνωρίσει την αλήθεια με τις δικές του δυνάμεις, αυτό σ’ αυτόν παρέχει τον νικητήριο στέφανο της ζωής του. Ο «Βελλερεφόντης» του Ευριπίδη, εκτοξευόμενος να σπάσει τον φλοιό του ουρανού, για να μάθει τί βρίσκεται πάνω απ’ αυτόν, καταστρέφεται. Ο «Βουτηχτής» του Σίλλερ βυθιζόμενος να μάθει τί βρίσκεται στον σκοπεινό βυθό του ωκεανού, αφήνει τα κόκαλά του για πάντα στο βυθό. Στο «γιούσουρι» (:κοράλι) όμως του Καρκαβίτσα, που ο εικοσάχρονος ψαράς ορκίζεται: «Να το συναντήσω, να μετρηθώ μαζί του, κι ας με καταλύσει». Αγωνίζεται να το ξεριζώσει, αλλά τελικά λέει: «Ωιμέ! Σχοινί κομματιασμένο κρατώ μόνο στα χέρια μου!» Και μετά από 50 χρόνια λέει: «εβδομηντάρης κι ετοιμόρροπος τώρα, δεν θαλασσοδέρνομαι παρά για το καρβέλι!». Έζησε, αλλά τον κατέλυσε η καθημερινότητα.