Η πανεπιστημιακή εκπαιδευτικός Ινώ Αλγίνη διηγείται την προσωπική της Οδύσσεια στα γρανάζια της γραφειοκρατικής αμεριμνησίας και της σκόπιμης διοικητικής παραλυσίας στην προσπάθειά της να απομακρυνθεί ο υπαίτιος εκπαιδευτικός από τον σχολικό χώρο και να δικαιωθούν τα παιδιά που τόλμησαν και κατήγγειλαν ενυπόγραφα τις ασελγείς πράξεις του.

Αποκαλύπτει τα πραγματικά περιστατικά της συγκάλυψης της ασέλγειας, τις καταγγελίες των παιδιών, τον τρόμο των γονέων, την αναλγησία του εκπαιδευτικού - θύτη, την ανεπίτρεπτα τυφλή συναδελφική και συνδικαλιστική ‘αλληλεγγύη’ που του πρόσφεραν οι υποστηρικτές του, τον κυνισμό της διοίκησης της εκπαίδευσης στο τοπικό επίπεδο και την ανεπάρκειά της στο υπουργικό επίπεδο παρά τη μεσολάβηση του Συνηγόρου του Πολίτη, την αναποτελεσματικότητα των Ενόρκων Διοικητικών Εξετάσεων, τις πρακτικές και τη γλώσσα της διαφθοράς.

Αποκαλύπτεται το απόλυτο κενό προστασίας των παιδιών, η κοινωνική στάση που επιδιώκει τη σιωπή ως ‘σωτηρία’ και την επιβάλλει, δημιουργώντας έτσι ένα ακόμη καρκίνωμα συνενοχής στους κόλπους της, ένα όζον περιβάλλον τελικά στο σχολείο και την κοινωνία που διαπαιδαγωγεί στη σιωπή και στην ένοχη ανοχή.

Η αφήγηση της ιστορίας αυτής είναι πράξη υπεράσπισης όλων των παιδιών και ιδιαίτερα των παιδιών εκείνων που μίλησαν και υποχρεώθηκαν στη σιωπή και στην ανοχή του θύτη τους.