Το  σκιάχτρο, αποτελεί μια μορφή, η χρησιμότητα της οποίας σχεδόν περιορίζεται στο ν’ αποδιώχνει, κατά το δυνατόν, τους εισβολείς από χωράφια έτοιμα να καρποφορήσουν. Μήπως άλλωστε όλοι μας κάποτε δεν τοποθετούμε σκιάχτρα γύρω μας για να προστατευτούμε από νομιζόμενες απειλές; Τι θα γινόταν αν κάποιες μορφές ζωντάνευαν και πώς συνδέεται η επιβαλλόμενη άμυνα με την ανάγκη άρσης της από το ίδιο το υποκείμενο που θεωρητικά προστατεύεται;

Μορφές όπως φαλακρά λιοντάρια, ένας σκελετός, μια Ελένη κ.λπ., αποτελούν τους εξωραϊσμένους εφιάλτες που το υποκείμενο οικειοποιείται διατηρώντας ωστόσο το φόβο της εξαφάνισής του από αυτές.

 «Στο σπίτι μου ζει ένας σκελετός στο κρανίο του είναι φυτεμένη μια αστεία μύτη και κόκκινες τρίχες μοϊκάνα τρομάζει τη μέρα τον ήλιο μα το βράδυ μου κρατάει συντροφιά διαβάζει παραμύθια και μου λέει ιστορίες για το δέρμα του και τη μοναξιά του τα κόκαλά του κροταλίζουν έναν ήχο απόκοσμο που νομίζεις ότι αναβλύζει από το κέντρο του κόσμου σχεδόν ποτέ δεν κάθεται στο τραπέζι μαζί μου κι η μνήμη του είναι μια κλωστή που τρέχει από το κούφιο του μάτι μέχρι το άπειρο - δάκρυ που κουβάλησε από τη γέννησή του και καμιά φορά ζητάει να ξαπλώνουμε μαζί και να τον αγκαλιάζω μα φοβάμαι μη χαθώ».