Η ερμηνευτική ήταν άλλοτε ένα απλό σύστημα κανόνων και μια βεβαιότητα για τη σταθερότητα και μοναδικότητα του νοήματος· σήμερα είναι μια θεωρία της κατανόησης και ένας προβληματισμός για τη σχετικότητα του νοήματος. Ωστόσο, η ιστορικότητα της κατανόησης που αποτελεί σήμερα τη φιλοσοφική και επιστημολογική βάση των ερμηνευτικών θεωριών δεν είναι μια πρωτοτυπία του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα. Άλλοτε ρητά και άλλοτε άρρητα παρακολουθεί από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα όλη την πορεία της ερμηνευτικής ως το μοναδικό της διακύβευμα. Το εγχείρημα της μελέτης αυτής είναι κριτικό. Στοχεύει να αναδείξει το καινούργιο μέσα στο παλιό, αυτή την αναστοχαστική κυκλικότητα της πορείας της ερμηνευτικής: η σχετικότητα του νοήματος των λογοτεχνικών κειμένων, που έγινε συνείδηση στα μέσα του τελευταίου αιώνα προκαλώντας τον κλονισμό της βεβαιότητας και την πολυμορφία των ερμηνευτικών προσεγγίσεων, είναι κάτι που είχε τεθεί εξαρχής.