« Το μυστικό του Άσπρου Βράχου θεωρείται το πιο μυθιστορηματικό από τα βιβλία του Γιάννη Μαρή και έτσι είναι. Μια από τις θεματικές καινοτομίες του ήταν ότι τοποθέτησε τα ιστορικά αστυνομικά του στη Θεσσαλία των πρώτων χρόνων της ενσωμάτωσής της στο ελληνικό κράτος. Την περίοδο αυτή ακόμα και η σοβαρή εγχώρια ιστοριογραφία της εποχής
την είχε παραμελήσει ».
– Α. ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ
Δεν ξέρει κανείς ακριβώς από που κρατά η σκούφια του Πήτερ Χατζησταυρή. Φαίνεται πως έζησε στις Ινδίες και σ’ άλλα μέρη της Ανατολής. Άλλοι λένε πως πρόσφερε ύποπτες υπηρεσίες στον σουλτάνο, πράγμα που έθεσε και τις πρώτες βάσεις της τεράστιας περιουσίας του. Στις παραδουνάβιες επαρχίες έκανε εμπόριο σιτηρών. Πριν από την απελευθέρωση της Θεσσαλίας αγόρασε τα τσιφλίκια των Τούρκων μπέηδων κι ήρθε να εγκατασταθεί στο κράτος του, στον « Άσπρο Βράχο ».
– Στο κράτος του ;
–Μα είναι πραγματικά ένα μικρό κράτος τα τσιφλίκια του. Πολλές δεκάδες χιλιάδες στρέμματα, με κάπου είκοσι χωριά δικά του. Διατηρεί έναν μικρό ατομικό στρατό από οπλισμένους επιστάτες, έχει, λένε, συναλλαγές με όλους τους ληστάς που μπαίνουν και βγαίνουν από τα σύνορα και. . .
– Και ;
– Λένε κι άλλα πολύ πιο τρομερά. Όμως δεν τα πιστεύω. [...]
Άφησα την Αθήνα σε είκοσι μέρες. Στον Πειραιά μπήκα στο βαπόρι με ήλιο, αλλά στον Βόλο συνάντησα έναν άθλιο καιρό. Οι Θεσσαλικοί Σιδηρόδρομοι, για τους οποίους τόσο καμάρωνε η Κυβέρνηση, μου φάνηκαν απαίσιοι. [...]
Πίστευα ώς τότε πως είχα ζήσει μια ζωή γεμάτη περιπέτειες, επειδή έτυχε να έχω μερικές ερωτικές ιστορίες, να μονομαχήσω δυό φορές και να πηδήσω από ένα παράθυρο σε μια παράνομη ερωτική μου συνάντηση. Τώρα το έβλεπα πως η προηγούμενη ζωή μου ήταν ένα ρόδινο παραμυθάκι μπροστά σ’αυτά που συναντούσα στις τριάντα ώρες που είχα στο κτήμα του Πήτερ Χατζησταυρή.
Αλλά που βρισκόταν ο Πήτερ Χατζησταυρής ; Τον είχαν άραγε σκοτώσει ; Γιατί με κρατούσε στο κτήμα η ωραία γυναίκα του ; Ποιός ήταν ο ρόλος που έπαιζε ο Ισμαήλ ;
Χρόνος : τέλη του 19ου αιώνα . Τόπος : Θεσσαλικός κάμπος, σε ένα απέραντο τσιφλίκι που λέγεται «Άσπρος Βράχος». Μια νύχτα φτάνει εκεί από την Αθήνα ο Αλέξης Ερμόλαος για να προσφέρει τις υπηρεσίες του στον διαβόητο ιδιοκτήτη Πήτερ Χατζησταυρή. Το κλίμα που επικρατεί είναι μυστηριώδες κι ανησυχητικό... Ένα εκτενές αστυνομικό μυθιστόρημα «εποχής» στην Ελλάδα του Τρικούπη και του Δηλιγιάννη, τότε που διευρύνθηκαν τα σύνορα της Ελλάδας. Από τα πλέον δημοφιλή έργα του Γιάννη Μαρή.
Μ’ ένα απελπισμένο πάθος η Τζούλια Χατζησταυρή κόλλησε τα χείλη της στα δικά μου. Δοκίμασα να τη σπρώξω, αλλά εκείνη με έσφιξε δυνατότερα. Ύστερα όλα μπερδεύτηκαν. Το άρωμά της με τύλιξε, το κορμί της έπεφτε βαρύ πάνω στο δικό μου, τα χείλη της μου έκοβαν την αναπνοή. Ο πυρετός της πέρασε στις φλέβες μου. Αγαπούσα απελπισμένα τη Λευκή Μπότσαρη, κι όμως αφέθηκα στον ορμητικό χείμαρρο της ηδονής που με παρέσυρε...
[...] Μήπως επρόκειτο για ένα ακόμη από τα σατανικά παιχνίδια της «απελπισμένης» Τζούλιας Χατζησταυρή ; Μήπως με είχαν αφήσει εδώ, ώριμη λεία για τ’ αποσπάσματα ; Μήπως έξυπνα και σοφά πρόσθεσαν ακόμη μια «απόδειξη ενοχής» στις τόσες άλλες που με βάραιναν ; Αυτό ήταν. Οι φόβοι μου με έκαναν να το βλέπω τώρα σαν σίγουρο. Ο τελευταίος κρίκος των ενδείξεων έμπαινε στην αλυσίδα. Έκλεψα, σκότωσα, δοκίμασα να φύγω κρυφά, με έπιασαν, και τώρα το έσκαζα πάλι από τη φυλακή μου. Έκανα ό,τι ακριβώς θα έκανε ο πιο σίγουρος ένοχος.
« Αυτό είναι»! είπα μέσα μου.
ΕΙΚΟΝΑ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ:
Σχέδιο από την πρώτη δημοσίευση σε συνέχειες στην εφημ. Ακρόπολις.
