Το ζήτημα της επικοινωνίας μεταξύ των πολιτισμών επανέρχεται διαρκώς στο πολιτικό προσκήνιο, είτε με τη μορφή προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών είτε μέσα από τον όλεθρο μιας πολεμικής αναμέτρησης. Τα φαινόμενα αυτά αναφύονται διαρκώς ως οι «αντιθέσεις» μιας αέναης διαλεκτικής διαδικασίας, όπου η κανονικότητα –η normalité του Braudel– είναι η «θέση», που αντιμετωπίζει τις πιέσεις των αντιθέσεων.
Το μετείκασμα τέτοιων εκρηκτικών γεγονότων συχνά μας εμποδίζει να αντιληφθούμε πως, πέρα από τις αντιθετικές προκλήσεις, υφίστανται μείζονος κλίμακας πολιτισμικές συνθέσεις. Τα πολυώροφα μέγαρα του παρελθόντος, πάνω στα οποία καλούμαστε να τοποθετήσουμε τα δημιουργήματα της δικής μας γενιάς, όπως γλαφυρά το περιέγραψε ο Γκράμσι στις «Σοφίτες» του, δεν είναι παρά τεχνήματα της Διαπολιτισμικής Επικοινωνίας.
Το ανά χείρας βιβλίο, μέσα από το ιστορικό και πολιτισμικό παράδειγμα, αναλύει τις εκφάνσεις της επαφής των πολιτισμών και ερμηνεύει τους αντικατοπτρισμούς τους στις σύγχρονες («συνθετικές») διαστάσεις. Παρουσιάζονται τα κοινωνικά χαρακτηριστικά της κουλτούρας, που αποτελούν τα θεμελιώδη δομικά στοιχεία της Διαπολιτισμικής Επικοινωνίας, ενώ ιδιαίτερη μνεία γίνεται για τον ρόλο των εκπαιδευτικών μηχανισμών στη συγκρότηση της ταυτότητας και την επισήμανση (ή τον στιγματισμό) της ετερότητας.

Περιεχόμενα