Πάντα έβαζε προτεραιότητες στη ζωή της. Από μικρή. Από την πρώτη της επέμβαση, καταμεσής ενός χορταριασμένου οικοπέδου της παιδικής της ηλικίας, κρατώντας ένα σακουλάκι, επιτάχυνε τη διαδικασία της φύσης, γλιτώνοντας το μικρό γατάκι που υπέφερε από αυτό που η ίδια δεν άντεχε, τον πόνο…
Κι έτσι, μεγαλώνοντας αποφάσισε να γίνει γιατρός αναισθησιολόγος. Η διαχείριση του πόνου όμως την οδηγεί να ξεπεράσει τα όρια της ιατρικής ηθικής, θέτοντας το δίλημμα «ευεργέτης ή φονιάς;»
Πολύ σύντομα ακολουθούν η αποκάλυψη, η νέμεσις και η τιμωρία, και το κελί της φυλακής, απ’ όπου η ηρωίδα αφηγείται την ιστορία της ζωής της.
Μια ιστορία που γοητεύει αλλά και προβληματίζει.

Η αγαπηµένη µου Parker ήταν πάντα στις επάλξεις, ακαταπόνητη και συνεχώς ρέουσα, αλλά όταν οι σκέψεις σου έρχονται σε κύµατα, άναρχα, ακανόνιστα και άρρυθµα, κι όταν η µια φράση καβαλάει την άλλη, όπως ακριβώς ο αφρός από το µεγαλύτερο κύµα καβαλάει το µικρότερο καταπίνοντάς το, ε τότε… και ο ειρµός σου καταντάει ναυάγιο, κι όσο κι αν σου έρχεται να σκίσεις τις σηµειώσεις σου, πρέπει να συνεχίσεις να γράφεις για να επιβιώσεις.
Απόσπασμα από το βιβλίο